Polityka ochrony
środowiska- nieodłączny element zrównoważonego rozwoju gospodarczego.
Osiąganie konkurencyjności jest związane z przestrzeganiem zasad ochrony
środowiska, to warunkuje zdrowie ludności. Tego zapisu nie ma w traktacie
rzymskim.
Z początkiem lat 70 Komisja Europejska przygotowała program działań na
rzecz ochrony środowiska, gdzie rozwój został wzbogacony o harmonijny rozwój,
który nie szkodzi w innych dziedzinach. Prawodawstwo ograniczyło się do
stosowania zakazów i nakazów. Dopiero od 1986 r. od jednolitego aktu
europejskiego nastąpiła cała seria działań mających na celu ochronę środowiska
naturalnego. Uporządkowano też przyjęte zasady i podejmowanie środków
ostrożności i odpowiedzialności sprawcy za wyrządzone szkody. Nastąpiło
przejście od działań na likwidację skutków zanieczyszczeń do działań
zapobiegawczych.
W
traktacie z Maastricht z 1993 r. położono nacisk na zrównoważony rozwój
tzw. uzależnienie trwałego rozwoju gospodarczego od troski i dbałości o
środowisko naturalne wprowadzono artykuł stanowiący, iż wymogi ochrony
środowiska muszą być uwzględniane przy określaniu i realizacji wszelkiej
polityki wspólnoty. W tym okresie ustalono programy działania na okresy
cząstkowe. Ten problem został przyjęty do realizacji w ramach 5 programów,
który obejmował lata 1993-1997. Główną uwagę poświęcano sektorom wpływającym na
środowisko i odgrywały rolę na środowisko naturalne.
Patrzenie
horyzontalne- zwracano uwagę na to, co jest źródłem zanieczyszczenia wód
(turystyka, działalność przemysłowa), źródła zanieczyszczeń atmosfery
(działalność komunalna).
Uwzględniono sektory: przemysł, energetyka, transport, rolnictwo,
turystyka.
W latach 2001-2010 Komisja
Europejska przygotowała program, w którym uznano za priorytetowe:
1.
Przeciwdziałanie zmianom klimatycznym
2.
Ochronę przyrody i bioróżnorodności
3.
Dbałość o wpływ środowiska na zdrowie
4.
Oszczędniejsze gospodarowanie zasobami
naturalnymi i recykling
Ad 1. Ten kierunek rozpoczął się od konferencji z 1992 r.,
zwrócono uwagę na potrzebę ochrony warstwy ozonowej. Protokół z 1992 r. z Kioto
na temat redukcji emisji gazów cieplarnianych o 5% w stosunku do 1990 r.,
20-40% do 2020 r.
Cele polityki ochrony
środowiska:
1.
Zapewnienie odpowiednich warunków życia
obywateli
2.
Zapewnienie odpowiednich warunków funkcjonowania
jednolitego wspólnego rynku
3.
Wypracowanie i egzekwowanie wspólnych standardów
ekologicznych
4.
Działania na rzecz rozwijania technologii
przyjaznych środowisku
5.
Ochrona zasobów naturalnych, stworzenie warunków
trwałego i zrównoważonego rozwoju
6.
Prowadzenie wspólnej polityki międzynarodowej w
dziedzinie ochrony środowiska
7.
Realizacja wspólnych programów środowiskowych
Ta polityka w jednolitym akcie europejskim wiązała się z
wprowadzeniem 5 zasad ochrony środowiska.
1
. Zasada przezorności-każda inwestycja
musi być poprzedzona przygotowaniem raportu oceny oddziaływania na środowisko
2.
Zasada zapobiegania- postępowanie,
które wcześniej wymusza reakcję
3.
Zasada usuwania szkód u źródeł
4.
Zasada zanieczyszczający płaci
5.
Zasada integracji polityk unijnych- dążenie
do tego, żeby w krajach członkowskich obowiązywało te samo prawo
Traktat z
Maastricht prowadzi w art.2 zasadę zrównoważonego rozwoju gospodarczego z
poszanowaniem środowiska naturalnego jako jedną z fundamentalnych zasad
funkcjonowania Unii oraz zobowiązał wszystkie kraje wspólnoty do prowadzenia
polityki ochrony środowiska.
Prawo unijne w dziedzinie ochrony środowiska dzielone
jest na następujące grupy zagadnień:
1. Zagadnienia ogólne tj. prawo
horyzontalne, a w tym takie zagadnienia jak: oceny oddziaływania na środowisko,
dostęp społeczeństwa do informacji o środowisku, udział w konwencjach
międzynarodowych i agencjach europejskich, zasady sporządzania sprawozdawczości
i wdrażania prawa unijnego
2. Ogólne zasady ochrony powietrza,
emisje zanieczyszczeń z wielkich nakładów energetyki cieplnej wraz z pochodnymi
regulacjami obejmującymi takie zagadnienia jak: jakość paliw płynnych, sposób
ich składania i dystrybucji, emisje zanieczyszczeń z różnego rodzaju maszyn
budowlanych i innych
3. Gospodarowanie odpadami tj. problemy
zagospodarowania odpadów, a w tym problemy odpadów niebezpiecznych, problemy
spalania odpadów, kontroli nad transportem odpadów, rozwiązywania zagadnienia
zagospodarowania zużytych opakowań, materii, akumulatorów
4. Jakość wody: problemy jakości wody
oraz ścieki komunalne, zanieczyszczenia wód ze źródeł rolniczych,
zanieczyszczenia wód podziemnych, jakość wody do picia, problemy kąpielisk,
ochrona wód dla celów hodowli ryb i mięczaków
5. Ochrona przyrody w tym ochrona
ptaków, siedlisk zwierząt i roślin
6. Ograniczenie zanieczyszczeń
przemysłowych i zarządzanie ryzykiem tj. problemy zanieczyszczeń przemysłowych
w tym zagadnienia zintegrowanego systemu zapobiegania i kontroli
zanieczyszczeń, zapobieganie katastrofom ekologicznym, ekologiczne oznakowanie
wyrobów
7. Chemikalia i organizmy genetyczne
modyfikowane oraz kontrola nad substancjami niebezpiecznymi, ich oznakowanie,
procedury użycia kontroli nad nimi, ograniczenia w użytkowaniu substancji
szkodliwych dla warstw ozonowych, a także problemy doświadczeń laboratoryjnych
z użyciem zwierząt
8. Hałas pojazdów i maszyn- ograniczenie
emisji hałasu z pojazdów, urządzeń technicznych, w tym urządzeń mających
zastosowanie w gospodarstwie domowym
9. Bezpieczeństwo nuklearne i ochrona
przed promieniowaniem- problemy bezpieczeństwo jądrowe oraz ochrona przed
promieniowaniem w tym problemy radiologii medycznej
W starej Unii (15-krajowej) wszystkie mniejszości liczące
ponad 15 tys. ludności są w 100% skanalizowane. W 1990 r. mieliśmy 299 oczyszczalni
komunalnych, a stopień skanalizowania wynosił 37, 3%, Czechy 50%, Dania 98%,
Holandia 93%, Hiszpania 59%. W 2007 r. ilość oczyszczalni zwiększyła się
10-krotnie. Stopień skanalizowania zwiększył się o 15,9%. W 1995 r. na terenie
płockim mieliśmy zaledwie 10 km kanalizacji. W 1990r. emisja gazów cieplarnianych
wynosiła 4 mln ton, w 1997 2,5 mln ton.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz