Pomoc publiczna –
może dochodzić do 75%, a w sektorach wrażliwych sięga 30%. Generalnie
obowiązuje próg 50%.
Pomoc publiczna ze względu na zakres dzieli się na pomoc :
regionalną, sektorową i horyzontalną.
Pomoc regionalna
jest dopuszczalna jeżeli jest niezbędna do pobudzania długookresowego rozwoju
obszarów, które charakteryzuje poziom PKB na 1 mieszkańca niższy niż 75%
średniej unijnej.
Pomoc sektorowa adresowana jest do odpowiedniego
sektora. Jest dopuszczalna jeżeli przyspiesza niezbędne zmiany lub rozwój
określonych sektorów, przywraca długookresowe funkcjonowanie określonych
sektorów, łagodzi społeczne i gospodarcze skutki zmian w określonych sektorach
w wyznaczonym czasie (np. zwalczanie bezrobocia wśród osób młodych, przemysł
stoczniowy)
Pomoc horyzontalna
adresowana jest nie do sektora lecz do sprawy. Jest dopuszczalna jeżeli wspiera
restrukturyzację przedsiębiorstw, prace badawczo-rozwojowe, utrzymanie
zatrudnienia lub tworzenie nowych miejsc pracy, rozwój MSP, działania
przedsiębiorstw w zakresie ochrony środowiska, inwestycje energooszczędne,
rozwój infrastruktury technicznej dla określonych przedsiębiorstw,
rehabilitacja osób niepełnosprawnych.
Polityka transportowa
– stanowi źródło pracy dla ok. 10 mln ludzi. Jest to trzecia polityka, która
znalazła się w zapisach traktatu rzymskiego. Jednak dopiero w 1985 r. zaczęto
pracować nad zasadami dotyczącymi transportu.
Cele polityki transportowej
:
1.
Poprawa bezpieczeństwa drogowego (w skali roku
na terenie całej UE ginie 40 tys. ludzi).
2.
Zapobieganie zagęszczeniu dróg i przeniesienie
obciążeń transportowych na kolejnictwo i śródlądowe drogi wodne.
3.
Przeciwdziałanie zagęszczeniu dróg powietrznych
dzięki wprowadzeniu w życie idei stworzenia jednego, europejskiego nieba.
4.
Wspieranie praw pasażerów.
5.
Zapewnienie wysokiego poziomu jakości usług transportowych
6.
Realizacja dużych inwestycji
infrastrukturalnych.
7.
Radzenie sobie w warunkach globalizacji.
8.
Otwarcie międzynarodowego rynku kolejowego transportu
towarowego.
Podział :
v
Przewozy towarowe – drogami lądowymi 44% towarów, drogami morskimi 41%, koleje 8%,
drogo wodne śródlądowe 4% (Najwięcej
koleją w Austrii i Niemczech-aż 20%, w Polsce 3%, pozostałe 15%).
v
Przewozy pasażerskie – drogi lądowe 79%, koleje
6%, drogi powietrzne 5%.
Zasady polityki
transportowej :
1.
Inwestycje w infrastrukturę transportową winny
kreować wzrost gospodarczy i funkcjonowanie wspólnego rynku poprzez swobodny
przepływ ludzi i towarów.
2.
Wolna konkurencja i znoszenie wobec przewoźników
ograniczeń technicznych i fizycznych ma służyć podnoszeniu wydajności i jakości
świadczonych usług.
3.
Zarządzanie czasem poprzez wprowadzenie
mechanizmów logistyki ma służyć skracaniu czasu świadczenia usług.
W tym zakresie :
a)
Zniesiono podwójne opodatkowanie pojazdów
silnikowych i zharmonizowano kalkulację opłat pojazdów.
b)
Ujednolicono zasady opodatkowania przewozów
zarobkowych.
c)
Znormalizowano rachunkowość kolejową.
d)
Zniesiono subwencję państwa do transportu.
e)
Zbliżono ustawodawstwo państw członkowskich w
odniesieniu do warunków pracy w transporcie (np. wprowadzenie tachografów).
Dopiero po 1985 r. po wzmiance Parlamentu Europejskiego
została opracowana Biała Księga , a w
niej wspólne zarysy polityki transportowej. Prawdziwa polityka transportowa
została rozpoczęta od 1993 r. (traktat z Maastricht, jednolity rynek
wewnętrzny).
Na system transportowy
składa się 6 części :
1. Drogowy 2. Kolejowy
3. Wodny
śródlądowy 4. Morski
5. Lotniczy
6. Przemysłowy
Cele wspólnej polityki
transportowej – usuwanie barier poprzez ujednolicenie przepisów socjalnych,
podatki techniczne, promowanie swobodnej konkurencji między operatorami
wszystkich państw członkowskich oraz znoszenie dyskryminacji przewoźnika z
powodu jego siedziby.
W tym celu zaczęto
opracowywać wspólne relacje regulujące i umożliwiające przedsiębiorcom
świadczenie usług transportowych w zakresie drugiego państwa członkowskiego(kabotaż).
Również przeprowadzono działania mające na celu uczciwą i
swobodną konkurencję przez ustalenie kryteriów i warunków pomocy finansowej
udzielonych przez państwo i zasad świadczenia usług publicznych przez
przedsiębiorstwa transportowe. Liberalizacja związana była ze zwróceniem uwagi
na pasażera jako podmiotu tego transportu.
Kolejne ważne kierunki
polityki transportowej :
1.
Zwiększenie bezpieczeństwa we wszystkich
środkach transportu.
2.
Poprawa jakości transportu.
3.
Lepsza ochrona środowiska naturalnego przed
zanieczyszczeniami, powodowanymi przez transport.
4.
Określenie wspólnych norm pracy dla osób
zatrudnionych w transporcie i kwalifikacji zawodowych.
5.
Stworzenie transeuropejskiej sieci
transportowej.
Do wyznaczenia sieci zobowiązał traktat z
Maastricht.
Transport kolejowy
– w 1997 r. stanowił 20% ogólnego transportu, w 1998 r. spadł do 8,3%, w 2007
r. do 7,5%. Wtedy UE postanowiła wrócić do 8,3% udziału. Wzięto pod uwagę
potrzebę modernizacji sieci kolejowej. Rozwój kolei ma odbywać się w 3 głównych
osiach :
1)
Wsparcie dla kurczowej infrastruktury tj.
modernizacja sieci i usuwanie wąskich gardeł.
2)
Wspieranie interoperacyjności poprzez
uruchomienie europejskiego systemu zarządzania ruchem kolejowym.
3)
Osiągniecie otwarcia rynku kolejowego poprzez
wprowadzenie europejskich licencji dla
maszynistów kolejowych, karty praw pasażera oraz jakości przewozów towarowych.
Transport intermodalny
– czyli wzajemne powiązania gałęziowe. Został powołany program Marco Polo,
który zakładał wzrost międzynarodowy przewozów ciężarówkami. W 2007 r. powołano Marco Polo 2, który
zakłada utworzenie autostrad morskich.
Transport wodny
śródlądowy – liberalizacja rynku transportowego związana jest z redukcją
nadpodaży usług (np. złomowanie statków) oraz wprowadzenia swobody zawierania
umów i negocjowania cen za czarterowanie barek i statków.
Transport lotniczy
– wysiłki koncentrują się na kontynuacji procesu harmonizacji zasad
bezpieczeństwa, co znajduje swój wyraz w instytucjonalizacji. W 1987 r.
wprowadzono częściową liberalizację targów lotniczych oraz rozszerzono dostęp
przewoźników do regulacji obsługi pasażerskiej. Od 1990 r. uporządkowano system
taryf, wprowadzono tzw. piątą wolność lotniczą, tzn. przywilej zabierania
pasażerów, poczty i ładunków przeznaczonych dla państw trzecich oraz
przewożenia poczty i ładunków z państw trzecich. Od 1993 r. wprowadzono wymóg
posiadania licencji przewoźników i ustalono opłaty, stawki za przewóz pasażerów
i towarów.
Transport drogowy
– od 1992 r. ustanowiono wspólne zasady międzynarodowego transportu
pasażerskiego autobusami, busami do prowadzenia międzynarodowych przewozów
pasażerskich potrzebna jest licencja. W 1998 r. liberalizacja w zakresie
dostępu do kabotażu odnośnie przewozu towarowego. Socjalny pakiet regulacji
wspólnotowych w dziedzinie transportu drogowego obejmuje :
1)
Wymogi związane z dostępem do zawodu.
2)
Minimalny poziom przeszkolenia.
3)
Czas jazdy i odpoczynku (9 h jazdy na dobę,
przerwa 10 h, co 3 h 45 minut odpoczynku).
4)
Minimalne procedury kontroli.
Poprawa
bezpieczeństwa na drogach :
1.
Oznakowanie czarnych punktów.
2.
Stosowanie nowych technologii w motoryzacji.
3.
Harmonizacja systemu kar.
Z
ekonomicznego punktu widzenia zadaniem KE jest stymulowanie polityki
transportowej w 2 obszarach :
1.
Promocja kolei, żeglugi śródlądowej, transportu
morskiego, aż po transport intermodalny w celu przejmowania z transportu
drogowego przewozów towarowych na duże odległości.
2.
Podjęcie szybkich działań zmierzających do
likwidacji zatłoczeń dróg w transporcie drogowym w związku z ciągłym wzrostem
przewozów i rozwojem usług transportowych groźnych dla zachowania równowagi w
środowisku naturalnym.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz